هرچه می‌خواهم

دختر باشی یا پسر فرقی ندارد

تا فریاد نزنی ظلم ادامه دارد

به «هیس»ها بی اعتنا باش!

واپسین لحظات ماه خیس آبان بود

بلبلی پرسید:

«زندگی زیباست؟»

نوگلی در کنج باغ آرزو در حال رویش بود

آسمان تاریک و ابری و زمین خیس و به دور از نور و تابش بود

بلبلک در فکر گل، در فکر تاریکی به فکر خیسی خانه…

«زندگی زیباست؟»

زندگی زیباست آری! با گل زیبا بسی زیباست!

پس به روز و شب به گرد گل همی گشتن یقیناً کار یک داناست!

روزها بلبل به دور نوگل و نوگل به دور از نور و نور از پشت ابر تیره دلتنگ زمین سرد و خیس باغ

«زندگی زیباست؟»

زندگی آری به صبر و عشق و امید از بر آینده‌ای روشن بسی زیباست!

لیک گر باد زمان …. هرگز!

بخت و اقبال زمان با ماست

زندگی زیباست!!

باد سرد از سمت مغرب، سمت بی پروایی دنیای بی احساس می‌آمد

ترس می‌آورد!

بلبلک بر گرد گل چونان سپر بر سینه، چون آغوش مادر سخت و ثابت بود

باد سرد غرب بی پروای این دنیای بی احساس، پرهای پُر از نازش بسی می‌کند!

لیک گل دور از گزند و زندگی زیبای زیبا ماند و پرهایش چه ارزش داشت، در این راه؟!

زندگی زیباییش مدیون آن گل بود!

روزهای خوب آمد، گل شکفت و بلبلک هم بیشتر از گل!

گل کمی زرد و کمی قرمز

بلبلک در عشق یک رویای سرتاپا به رنگ سرخ….

ناگهان اندر لب یک پرتگاه پوچی مفرط!

نه نباید زندگی اینقدر بد باشد!

پس همی بلبل بشد بس سخت در کوشش برای کندن زردی، برای بردن زنگار از آن گل

گل به درد آغشته و اندوه،

اندوهش ز بهر عشق آن بلبل!

«زندگی زیباست؟»

آری! زندگی با یک گل سرخ به دور از زردی و زشتی یقیناً جمع خوبی‌هاست!

بلبلک در کوششی بی وقفه و بس سخت

گل به سختی زخمی از بلبل،

برگهای سرخ گل هم رفته رفته زرد می‌گردید!

عشق بلبل چون قفس، خود درد می‌گردید!

زندگی زیباست؟

زندگی زیبائیش در چیست؟

در سرخی؟ به گل؟ در صبر؟ در باران؟ به بلبل؟ باغ؟

زندگی زیباییش در ذهن بلبل، چیزکی بودش که همواره جهانش یک قدم از آن عقب‌تر بود…

معنیش زندان و حصر گل، به دور از باد و باران بود!

گر تو اینگونه بپرسی زندگی زیباست؟ هرگز! زندگی سرشار از ناکامی و ترس و شکست و زردی پرهاست!

لیک گر خواهی تو لذت از همین گلهای زرد و از همین دشت و همین باغ و همین باران و حتی این علفهای به ظاهر پست… آری زندگی زیباست!

من نمیدانم، نمیگویم که بین زشتی و زیبایی دنیا کدامین بهتر و والاتر از آن دیگری باشد…

شاید آری زندگی آدمی بهر تلاش از بهر «خوبی» هاست!

لیک میدانم که اینجا، در همین دنیای بی‌احساس چیزی هست با نام به ظاهر ساده «بودن»

زندگی زیبا و زشتش هرچه باشد «هست»!

ذهن تو تنها ترین تعیین حل این معمای به ظاهر سخت این دنیاست:

راستی در ذهن تو این زندگی زیباست؟

سیدمهدی دلیلی

آبان ۱۳۹۱

سلام آقای اشترنبرگ

امیدوارم حالتان خوب باشد یا اگر هم مرده‌اید روحتان خوب باشد یا اگر وجود ندارد خلاصه یه چیزی این وسط خوب باشد!

راستش اسمتان را در اینترنت پیدا کردم و از آنجا که در زمینه عشق استاد بودید گفتم نظریه شما را بخوانم اما چند مشکل دارم…

گفتید عشق سه ضلع دارد: اولی را شوق رسیدن مینامم که وقتی از یارت دوری ابراز دلتنگی کنی! دوم تعهد و سوم خوشی در باهم بودن

آقای اشترنبرگ اما سرگذشت من

دروغ چرا! عاشق بودم! اما فقط اولین ضلع را داشتم. خلاصه گذشت و عاشقی تمام شد. بعد از آن دیگر شوق و دلتنگی هم به کلی تمام شد!

دومین عشقم با تعهد شروع شد و بی تعهد تمام! بی تعهد که می‌گویم یعنی بی تعهد محض! دیگر به کسی و چیزی تعهدی نداشتم

سومین عشقم با خوشی باهم بودن و شاید با عقده خوشی شروع شد و هنگامی که تمام شد دیگر آن را هم نمیخواستم

اما آقای اشترنبرگ عزیز! عشق چهارمم هیچ یک از این سه ضلع را ندارد ولی عجیب خوب است! عجیب!

می‌گویی چهار نفر نبودند؟ خوب نبوده باشند! برای من که چهار نفر بوده‌اند حتی اگر همه‌شان یکی باشند. یا حتی همه در خیالم!

پ.ن: چه کنـِـــــــــــــــــــــــــم؟

پ.ن۲ : از چهارشنبه نوشت‌های یک سید:دی

«هوا بارانی است و فصل پاییز

گلوی آسمان از بغض لبریز

به سجده آمده ابری که انگار،

شده از داغ تابستانه سرریز

هوای مدرسه، بوی الفبا

صدای زنگ اول، محکم و تیز

جزای خنده های بی مجوز،

و شادیها و تفریحات ناچیز

برای نوجوانی‌های ما بود،

فرود خشم و تهمت های یکریز

رسیده اول مهر و درونم،

پراست از لحظه های خاطرانگیز

کلاس درس خالی مانده از تو

من و گلهای پژمرده سرمیز….

هوا پاییزی و بارانی ام من

درون خشم خود زندانی ام من

چه فردای خوشی را خواب دیدیم

تمام نقشه ها بر آب دیدیم

چه دورانی، چه رویای عبوری

چه جستن ها به دنبال ظهوری…

من و تو نسل بی پرواز بودیم،

اسیر پنجه های باز بودیم

همان بازی که با تیغ سر انگشت

به پیش چشمهای من تو را کشت!

تمام آرزو ها را فنا کرد

دو دست دوستیمان را جدا کرد

تو جام شوکران را سر کشیدی

به ناگه از کنارم پر کشیدی…

به دانه دانه اشک مادرانه

به آن اندیشه های جاودانه

به قطره قطره خون عشق سوگند

به سوز سینه های مانده در بند

دلم صد پاره شد بر خاک افتاد

به قلبم از غمت صد چاک افتاد

بگو آنجا که رفتی شاد هستی؟

در آن سوی حیات آزاد هستی؟

هوای نوجوانی خاطرت هست؟

هنوزم عشق میهن در سرت هست؟

بگو آنجا که رفتی هرزه ای نیست؟

تبر، تقدیر سرو و سبزه ای نیست؟

کسی دزد شعورت نیست آنجا؟

تجاوز به غرورت نیست آنجا؟

خبر از گورهای بی نشان هست؟

صدای زجه های مادران هست؟

بخوا ن همدرد من، هم نسل و همراه!

بخوان شعر مرا با حسرت و آه

دوباره اول مهر است و پاییز

گلوی آسمان از بغض لبریز

من و میزی که خالی مانده از تو

و گلهایی که پزمرده سر میز»

هیلا صدیقی

ببینید و گوش دهید: http://www.youtube.com/watch?v=l2Sbmds0O-E

پیش نوشت: خواندن این شعر چهار سال قبل من پیش از این الزامی است! 🙂

یادتان هست زمستان و بهار

یادتان هست گل لاله سرخ

یادتان هست پرستو، گل یاس

راستی گفتم یاس

عطر سبزش را چه؟

یاد دارید هنوز؟

فصل پاییز و درو

و خیال خوش آزادی نبض گل سرخ

و خیال خوش پرواز پرستو بر بام

و دگرها و دگرها که ز یاد من و تو هم رفتست

من هنوز اما در فکرم

یادتان هست پرستو چه بگفت؟

«از دیار گل سرخ

باید امشب کوچید»

من نمیدانم لیک

گر پرستو رود از خانه ما ،

در بهاران آید؟
یا اگر یاس زند یخ ز زمستانی سرد ،

باز هم می روید؟

بلبلی خواهد خواند ،

روز دیگر آیا؟

من دگر حوصله ساختن خانه سنگی خودم را حتی

بهر دل خوش کنکی نیز ندارم امروز

من دگر حوصله ماندن، رفتن، مردن

من دگر حوصله دنیا را….

ساده تر می‌گویم

در زمستان جدید

من پر آتش هم، یخ زده ام!

گفتی از غم بسیار

لختی از شادی گو

گفتن از غم هنری نیست عزیز

هممان غم داریم

گرهنرمندی تو

به میان سخنانت کمی از گوهر آزادی گو

سخنانم همه آکنده به غم خواهد بود

پس نمی‌گویم هیچ

تا نگویند برای غم خود شعر سرود

تا نگویند که معشوقه من،

مثل معشوقه خیلی‌ها، غم بود

من نمی‌دانم حتی

آخر شعر چه باید گویم

آخری پر شده از معنی ناب

راستی معنی چیست؟

واژه ای بی معنیست

شعر را باید فهمید

با هماهنگی آن هم رقصید

نه که معنی کرد

و نه مکثی حتی

روی این شعر،

باید بدوی با یک رقص

با یک ساز

با آواز

با هماهنگی باد

با نسیم و فریاد

کوله بارت سبک و ساده و حتی خالی

نه پر از واژه و معنیِ گران

روی اشعار روان سُر بخوری

آخر شعر اما

سایبانی باشد

خط پایانی

ترمزی حتی!

تا که آرام شوی، لم بدهی

و به زیبایی و آزادی و شادی برسی

آخر شعر من اما هیچ است

می‌روی تا ته دره یکراست

حس بی معنی این آخر اشعارم را قدر بدان!

به نام جهان، هم جهان آفرین
به نام خداوند پاک و برین

یکی قصه باشد پر از آه و درد
نگاریده این، قاتل خویش، اندر نبرد

بدیدیم و خواندیم بس داستان
ز قتل عزیزان و هم راستان

ولیک این یکی آرد انسان به خشم
«یکی داستان است پرآبِ چشم»

ز روزی که شد آفرینش شروع
ز هر زیر و بم از اصول و فروع،

خلایق پی لقمه نانی بدند
پی خورد و خور، زندگانی بدند

از آن پس پی راحت و امنیت
ز دست غریبان صاحب نیت

پس از آن بسی داستانها بدست
که کس نابداند چه بود و شدست

به روزی رسیدند و رفتند پیش
بگشتند جمعی پی اصل خویش

یکی اصل خود از قمر یاد کرد
یکی خانه بر آب بنیاد کرد

یکی ساختش یک خدایی ز گِل
بگفتش که بر آن ببندیم دل

خلاصه ز هر قصه گفتند بس
شب و روزشان شد به لهو و عبث

کسانی از آن جمع خبره بدند
که از دانش و هوش بهره بدند

بگفتندشان این خدایان کجا
توانند آغاز خلق شما؟

خدای جهان آفرین برتر است
ز هر فکر و هر دیده‌ای مستر است

پرستیدن سنگ و چوب و گیا
حماقت بود، نه عبادت خدا

جماعت به ناگه دو دسته شدند
که گویی، همانا، گرفتند پند

یکی شد به عقل و خرد بدگمان
یکی دشمن بت شد و بت گران

ولیکن نپایید دیری از آن
که گشتند هر دو جماعت به سان

بگفتند عقل و خرد هم بت است!
ز عرفان و تدبیر شویید دست

خداوند داده به ما راه و چاه
دگر پس چه جوییم بهر صلاح؟

تفکر بود دشمن آدمی
خداوند گفتست از هر خمی

بدین سان جهان تیره و تار شد
تفکر بد و عقل بیمار شد

گذشت و گذشت و جهان تیره گشت
سفاهت به دانا بدن چیره گشت

سلاطین همه راضی از این مسیر
و مردم همه گشته چونان اسیر

اسیر تحجر، و تقلید خویش
ببردند دور جهالت به پیش

سلاطین به نام خدا برده زر
و مردم به حکم خدا داده سر

چنین است آری ره و دین ما
برفتست از دست آیین ما

ز عقل و خرد دور، و بس بد گمان
جهالت شده شاه این مردمان

خدایا، خدایا، خدایا، خدا
بکن جهل زین مردم ما جدا

به اندیشه کن این جهان را درست
به دانایی و عقل و رای نخست

ولی آه، من هم همین گونه‌ام
به غفلت ز نفس خدا گونه‌ام

ز سستی خدا را فرا خوانده‌ام!
ز جهد و تلاشی که وا مانده‌ام

خداوند عقل و خرد داده ما
خداییم ما! آری آری خدا!

«بیا تا بکوشیم و جنگ آوریم
برون سر از این خاک ننگ آوریم»

پ.ن: ببخشید اگه وزن و قافیش بد بود یا غلط املایی داشت. خیلی وقت بود شعر نگفته بودم.
*واضحه که اونایی که داخل گیومست از فردوسی‌ه.

عشق‌ها مرده، زمین سرد، زمان بی مبنا

چشم‌ها گریه، لبان پر شده از نعش دعا

پیرهن مشکی و دل‌ها زگناهان چه سیاه

کینه و نفرت و آز و طمع و کبر و ریا

لب به لب حرف، همه حرف دروغ پر مغز!

مغزها شسته به صابون فریب دنیا

انتظار فرج و آخر دنیا به زبان

ترسِ از آخر امروز و شروع فردا

گریه ظاهری از مرگ حسین دیروز

لرزه از مردم بیدار حسینی هرجا

وعده ناجی فردا و جهانی پر دین!

دین خود بهر لقب داده به این باد فنا

من چه گویم که خودش گفت در آن روز به غیر:

«لـــم لــکــم دیـــن، فـــکونـــوا احـــــرارا»

سیدمهدی دلیلی

تاسوعای ۱۳۸۸

به راستی دروغ برایمان عادی شده یا ارزش؟

راست‌گویی و رک بودن مهمتر است یا حیا، تقیه و حفظ بسیاری از چیزها!!!

این سوال من کاملا رک است! استفهام انکاری نیست واقعا سؤال شده!

اعتماد به نفس یعنی باور کنی که کسی نیست از تو بیشتر بداند!

زیرا چیز‌هایی هست که تو بدانی ولی هیچ‌کس دیگری نداند.

مغرور نبودن یعنی باور کنی تو از هیچ‌کس بیشتر نمی‌دانی!

زیرا چیز‌هایی هست که تو ندانی ولی آن شخص بداند.

و ایمان به مفید بودن یعنی باور کنی هیچ‌کس نیست که همان اندازه که تو می‌دانی بداند…