هرچه می‌خواهم

«قطار میرود»

نمیروی!

«تمام ایستگاه میرود»

نمیروی!

ز خاطرم نمیروی تمام ایستگاه و هر قطار گر رود…

گفته بودم روزی

“کاش عاشق بودم”

ولی اکنون گویم

کاشکی عشق نبود

کاش احساس بشر حد خودش را میدید

و ز تعداد شمارشگر دست

از همین پنج عدد انگشتان

از همین دیدن و بوییدن و سه حس دگر

وارد عرصه بی رحم و خیالی چون عشق

هرگز عمر نمیشد که مرا کرد چنین

دیدنم دیدن یار

یا که بوییدن عطرش همه وقت

یا شنیدن سخن گفته ز او

لمس دستان لطیف

طعم لبهای چو لعل و شکرش…

پنج حسی که مرا کرده کنون بی خود و دیوانه ترین!

میخواهم بنویسم

از خودم

از تو

از او

از خیلی ها

اما…..

سکوت بهتر است!

وقتی که صبحدم

با بوی موی تو بیدار میشوم

تا شامگاه

در فکر یاس و گل سرخ نیستم!

وقتی لبان من

با طعم لعل لبانت اسیر شد

دیگر چه سود؟ شهد و شکر از برای چه؟!

وقتی کنار من

میگویی از دلت

آری نمیشنوم حرفهای تو!

مستانه میکنم نگهی از برای تو…

من مجرمم ببخش مرا ای عزیزِ جان!

با عطر و نور و نگاه و صدای تو

شاید طلسم میشود این جان عاشقم

با روی ماه تو

دیوانه میشود این قلب شیشه ایم!

قلبت ز سنگ نیست

از جنس نرم پر یک فرشته است!

قلبم ز قلب تو آمد پدید پس

گفتم که شیشه ز سنگ است ریشه اش

غافل که تو

از نرم نرم وجودت گذشته ای!

از اشک صیقلی تو بدادی برای من

صاف و زلال و پاک مثال سپیده دم

آنروز قلب من

بی تاب و بی قرار

بهر تو میدوید…

دیگر ندیدمش!

گفتم که شاید آن دل شیدا به سنگ خورد…

اما نه! این همه یک اشتباه بود

قلب بزرگ تو…

آن قلب کوچک این کوچک غریب…

آغوش باز تو…

چشمان بسته ام…

آه ای عزیز نبخشم! به هیچکس!

تنها به خود! به وجودت، به بودنت!

تنها به یک نفس…

بگذار طعم وجودت به من رسد!

بگذار زنده بمانم به خاطرت…

دیــوانه گــر شـــدم همه از بـهر یــار بود                            آن یـــــار دلنــــواز که نــازش به کـــار بود

خوش بود هم سـخنی با غــریـــب لیک                            آن یــــار خوش وقــار بهر منش انتظار بود

بگسستم از تـــــــو و دگـران بهر روی او                             آن مـــاه خوش ادا که گـــلی از بهـار بود

طعمش چو نـوش آن گل زیبای بوستان                             از مـهــــــربانیــش چه بگــویم هــــزار بود

ترسم که نیش حســـودان رسد به اوی                             یا از تــــــــــو کز تــــــــــو بـد روزگـــار بود

اندر خیال خود که مرا کرده ای تـــو خام                             چون سحر  ریسمان کــه بگفتند مار بود

امــا ببــلـعــد عاقبت آن چوب راستیـــن                             سحر تـو را که عشق وجودت چو تار بود

عـشقــت از عـــرش به دون مـیکشـدم                                در ســـــرای تــــــو به خــــون میـکـشــدم

عاشقم کردی و عاشق نشدی هیهاتا                                عجب این عشق به بالین جنون میکشدم

*میدونم وزنش درست نیست مصراع هاش کوتاه بلنده! ولی دلم خواست!!!

در غروب سرد پاییزم نمیدانم چرا                                در بهار خود غم انگیزم نمیدانم چرا

گـرچـه بر لــب خـنــده دارم بـهـــر یار                          در دل خود اشک میریزم نمیدانم چرا

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت؟ باکی نیست!

سلامت را بکن بگذر

نگه بر پیش پا کن گوشه چشمی به بالا هم

که شاید در میان ابر تاریک نفسهایت،

کسی دست محبت سوی تو دارد!

سلامت هم مثال صد سلام گرم دیگر در هوای سرد یخ بسته

سلامت گوش کس نشنیده شاید، تو شنیدستی سلامم را؟

مسیحای جوانمردت که شاید مرد روز پیش،

خودت ترسای پیر پیرهن چرکین دیگر شو!

هوا سرد است؟ آری! ناجوان مردانه؟ میدانم!

بیا گرما بده بر خیز آتش شو!

بیا سرخی آتش را نشان ده سرخی سرمای، رسوا کن

به امید سحر نتوان نشست امروز، غوغا کن!

بیا من منتظر میمانم ای مهمان

حسابم ذره ای از تو، که من را بر فروزد، بس!

چه خوش وامت ادا کردی بیا من چشم در راهم…

———————————–

پ.ن : قبلش اگه نخوندید شعر زمستان اخوان رو بخونید: زمستان

نمیدانم که بعد از مرگ دنیاییست یا نه؟!

نمیخواهم بدانم زندگانی چند روز است

نمیخواهم برای “لحظه ای دیگر” بیندیشم

و این دنیای فانی بگذرد حتی به این قیمت!

نمیخواهم زمان اینجا بماند، در پِیَش باشم

نمیدانم چرا مردم نمیمانند آرام و صبور اینجا؟!

چرا در پشت خط آرزوهاشان نمیخندند

و هر آن پیشتر، پای برهنه، بیشتر خسته

زمان را پیش میرانند و در پی، سخت در کوشش

که شاید روزی از آن بگذرند، آسوده تر باشند

زمان در پیش و اسبان زمان در پس

نمی خواهم دگر اسب زمان باشم!

—————————————————-

پ.ن. : پس چی میخوام؟؟!

همان تنهای غمگیـنم، همان دیوانه مستـم      ولـــــی در عــرصـــه دنــیــــا، دلیــــل غـــم ندانـسـتــم

همه دلـشاد دلـشادم، ز غـمهـا جمله آزادم      همـــانم من همـان لیـکن، من از فــردا برون جسـتـــم

ز فـکـر خـوبـی فردا، به بیـراهی همـی رفتم      ولـی اکنـون همـه شادم،ز این عـلت که من هـــستم!

نمیمانم دگر غمگـین،و یا دلشاد مهر و کـین      که از خوبــی،بـدی، هر دو، همه سرمست سرمستم

نمیدانم چرا این سـان،سخن رانم زکنه جان      بـــه هـر عـلـت که باشـد خود، از آن عـلـت رود دستم

دگــر یارای گـفتن هم، نمـانـدو رفـت امـروزم       زهر سو بانگ می آید: همان هستم! همان هستم!